Poemas do limbo ( Díaz Castro ) Como un anxo airado, Coma un río, Coma unha escada.

Coma un anxo airado

O sol na Corda está enterrado, morto e enterrado hastra a metá. Nadan na lus somente un budio e o ladro perdido dun can. A sombra de tódalas cousas vai resultando que é verdá. E no oco do lusquefusque vanse perdendo as miñas maus: apalpo, cadora máis donda, a oculta mentira da paz. Vigilate et orate- dixo Xesús, na Noite do Olivar. ¿ Onde foron os que se erguían Coma deuses? Xa non están. Treman no budio escuro bágoas, rola unha estrela, dorme o can. Derrétense os bronces da gloria nas sombras da noite que cai. Pro están eí as falsas mortas, as serpes douradas de paz, sombras na sombra confundidas, donda la no teu cabezal. ¡ Erte, fillo, coma anxo airado, rompe a paz, e ponte a loitar! Coma un río Coma un río quixera eu ser: cantar con estrelas no lombo cara ó mar, deixando unha chorima en cada pedra, e unha bágoa de Deus en cada herba. Hai unha cousa clara coma o sol: prós nosos ollos no está feita a lus do mundo, ó abrente frío que se abreu cando abrimos os ollos sobre o mundo. E eu coma a néboa sobre os outros montes que lles cobre a ferez  e mailas bágoas; e eu coma a estrela que entra polo oco do lousado do pobre na agonía. Hai unha cousa clara coma a lus: que no é para nós a música do mundo a promesa raiante da hora enorme en que se dixo: ¡ outro home veu ó mundo! E eu como un fondo río de recendos, de voces e de luces: coma o aire, que beixa todo e non se apousa en nada máis que no sangue, na raíz do sangue… Coma unha escada Lémbrome ben do vento que cantara no fío da túa morte, meu amigo, dos doces días que arrastrou o vento, da derradeira pomba da esperanza. Sobor da escuma dos recordos fría navega un nome cara a min, sen nada, o eco dunhas zocas afogándose no veludo sen fin da eternidade, a sombra longa dunhas maus, xa cougas na lus da tarde, feita monumento. Tódalas cousas morren esta tarde con longuísimas sombras, baixo a muda roda sen dó. Pro ti, ¿pra que estás morto? Antre a esfera onde estás e as miña sombra unha oración que no esperabas  tira unha canle de lus coma unha escada. Desfaise o tempo, faise a lus, e case, case baixar te vexo pola escada de lus pra acabar xuntos esta historia que, por un erro, interrompeu a morte.