Nimbos                                              

Se é que o poema é só un nimbo de lus

que os ollos cegos póñenlles ás cousas

soñadas, ou amadas nas teebras,

das cousas que xa foron e se foron

pro siguen sendo e non se van xa máis,

das sombras que, xogando cos meus ollos,

na  miña vida en lume se enxeriron,

eu deixo eiquí os nimbos, coma cinza

de rosas que onte encheron de perfume

o mundo, morto xove, dalgún soño.

Noite no mundo

¡ Noite do mundo, oco

de estrela arrincada,

onte teimo verte

de repente arder

sobre a miña vida

case consumida

na ourela da nada

Ai ter teu alento

no meu rostro ó fin,

e eu diante os teus ollos

derrubarme en lus,

esvaerme no aire

que ti vas beber,

ser o teu rastro, ser

 o teu eco perdido

e, case, non ser.

No resplandor do día

Quero morrer de música nunha tarde de pinos

sen sentir o martelo dun recordó no sangue,

e caer a modiño na sombra como a lúa

enterra as súas cornas tras de Arxán.

Que o sol siga o seu rego deica o mesmo cadullo,

a derradeira rella do tempo en carne viva,

que os paxaros non calen no oco quente da tarde,

que non paren os bois de remoer.

Que o meu carro se entorne cheo de lume e soño

sen axotar as troitas nin as alas dormidas,

 e que a Deua me encomenden os ventos vagabundos,

as lebres que se riron do meu can,

os camiños que andiven e as árbores con niños,

os ollos, inda cheos da lus de Deus, dos nenos,

as voces escondidas que teman deste mundo,

as bágoas puras que non ve ninguén,

namentras en  falopas cae a imaxe do mundo

e as voces son adeuses de xente non peirao

e eu estrela da noite que se perde no día,

no resplendor do día que busquei.